Kredyty walutowe w Polsce, zwłaszcza te denominowane we frankach szwajcarskich, są przedmiotem licznych sporów prawnych. Kluczowym aspektem tych sporów jest kwestia abuzywności (niedozwoloności) niektórych klauzul umownych w świetle dyrektywy 93/13 oraz polskiego prawa, co dotyczy głównie rażącego naruszenia interesów konsumentów. Postanowienia Umów Kredytów Walutowych Naruszające Interesy Konsumentów. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie p. Dziubak, postanowienia umowy dotyczące indeksacji kredytu do franka szwajcarskiego oraz przeliczania kursu na podstawie tabel bankowych uznano za niedozwolone. Polskie sądy, w większości przypadków, uznają te klauzule za abuzywne, co jest zgodne z dyrektywą 93/13 i polskim Kodeksem Cywilnym. Zgodnie z art. 385 (1) § 1 Kodeksu Cywilnego, za niedozwolone uznaje się klauzule, które nie są uzgodnione indywidualnie, naruszają dobre obyczaje i rażąco naruszają interesy konsumentów, o ile nie dotyczą głównych świadczeń stron. Rażące Naruszenie Interesów Konsumenta zgodnie z Dyrektywą 93/13.W kontekście polskiego prawa i dyrektywy 93/13, rażące naruszenie interesów konsumenta rozumiane jest jako znaczący brak równowagi w prawach i obowiązkach stron wynikający z umowy, ze szkodą dla konsumenta. Postanowienia umowy naruszają interesy konsumenta, jeśli zaburzają równowagę kontraktową stron, wprowadzają konsumenta w błąd, lub wykorzystują jego zaufanie, a także w przypadkach nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego klauzule pozwalające bankowi na arbitralne ustalanie kursów walut są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interesy konsumenta. Takie klauzule nie pozwalają na równoważne określenie praw i obowiązków stron Rażące naruszenie interesów konsumenta może również wynikać z braku należytej informacji ze strony banku na temat skutków zawarcia umowy powiązanej z walutą obcą oraz o skutkach stosowania tabel kursowych. W doktrynie prawniczej wskazuje się, że naruszenie interesów konsumenta ma miejsce, gdy postanowienia umowne godzą w równowagę kontraktową stron, wprowadzają konsumenta w błąd, wykorzystują jego niewiedzę lub zmierzają do nierównomiernego rozłożenia praw i obowiązków między partnerami kontraktowymi.