Prowadzenie sprawy sądowej zawsze wiąże się z koniecznością poniesienia określonych kosztów. Zgodnie z art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, koszty te obejmują wszystkie wydatki, które są konieczne do skutecznego dochodzenia praw oraz obrony. Koszty te dzielą się na koszty sądowe oraz koszty zastępstwa procesowego. W orzecznictwie wskazuje się, że omawiany przepis wprowadza zasadę, według której strona przegrywająca sprawę jest zobowiązana do zwrotu kosztów stronie przeciwnej – na jej wniosek – o ile były one konieczne do dochodzenia praw i obrony (tzw. zasada odpowiedzialności za wynik procesu).
Decydującym kryterium dla obciążenia kosztami jest wynik sprawy. Zasada ta obejmuje wszelkie koszty poniesione przez stronę wygrywającą, w tym również koszty związane z postępowaniami incydentalnymi, jakie mogą mieć miejsce w trakcie procesu. Zgodnie z art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, odpowiedzialność za koszty spoczywa na stronie, która przegrała sprawę, niezależnie od wyniku postępowania incydentalnego.
Obowiązek zwrotu kosztów należy rozumieć szeroko, obejmując wszystkie wydatki poniesione w toku procesu. Zasada odpowiedzialności za wynik sprawy oznacza, że to strona przegrywająca pokrywa koszty procesu. Kluczowe jest zatem ustalenie, co oznacza „przegranie” sprawy. Może ono wynikać zarówno z przyczyn merytorycznych, jak i formalnych, np. odrzucenie pozwu (zgodnie z art. 199 Kodeksu postępowania cywilnego) również uznawane jest za przegranie sprawy, co wiąże się z obowiązkiem pokrycia kosztów. W przypadku odrzucenia pozwu, co powinno nastąpić na wczesnym etapie postępowania, strona powodowa zobowiązana jest pokryć koszty, jeśli powstaną. Umorzenie postępowania (art. 355 Kodeksu postępowania cywilnego) może prowadzić do różnorodnych rozstrzygnięć dotyczących kosztów, dlatego sąd musi określić, która ze stron przegrała. Ma to szczególne znaczenie w sprawach dotyczących kredytów frankowych. Jeśli bank spełni świadczenie podczas trwania postępowania, co prowadzi do umorzenia, powinien pokryć koszty, ponieważ jego opóźnienie doprowadziło do wszczęcia sprawy.
Zgodnie z art. 203 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego cofnięcie pozwu nie wywołuje skutków prawnych, jakie wiązałyby się z jego wniesieniem. Na wniosek pozwanego, powód powinien zwrócić koszty, o ile sąd wcześniej nie zdecydował inaczej. W przypadku, gdy cofnięcie pozwu wywołane jest spełnieniem świadczenia przez pozwanego czy to poprzez spełnienie świadczenia, czy to poprzez potrącenie, pozwany traktowany jest jako przegrywający sprawę i powinien zwrócić stronie powodowej wydatki poniesione w toku procesu. W przypadku gdy kredytobiorca cofnął pozew wskutek dokonanego następnie potrącenia w związku z późniejszym powództwem banku o zapłatę kwoty odpowiadającej wypłaconemu kapitałowi, traktowany jest jako przegrywający sprawę w zakresie w jakim dokonał cofnięcia pozwu.
Art. 102 Kodeksu postępowania cywilnego wprowadza wyjątek od zasady ponoszenia kosztów przez stronę przegrywającą, pozwalając sądowi, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, na obciążenie tej strony tylko częścią kosztów lub nawet całkowite ich zniesienie. Przepis ten znajduje swoje uzasadnienie w orzeczeniu TSUE z 7 kwietnia 2022 r. (sprawa C-385/20), w którym wskazano, że przepisy unijne nie wykluczają krajowego uregulowania ograniczającego wysokość wynagrodzenia adwokata podlegającego zwrotowi, pod warunkiem że konsument otrzyma zwrot kosztów adekwatnych do tych, które rzeczywiście poniósł, broniąc swoich praw. Art. 102 Kodeksu postępowania cywilnego ma kluczowe znaczenia w sprawach z powództwa banków o zapłatę kwoty odpowiadającej wypłaconemu kapitałowi. Praktycznie zawsze bank w sprawie z powództwa kredytobiorcy o zwrot wpłaconych kwot w związku nieważnością umowy kredytu wskazuje, iż umowa była ważna i żadne roszczenia wynikające z art. 405 i dalej Kodeksu Cywilnego nie przysługują. Jednocześnie banki wszczynają postępowania o zapłatę kwoty odpowiadającej wypłaconemu kapitałowi, jako podstawę faktyczną wskazując iż umowa kredytu była ważna. Umiejętna strategii w sprawie z powództwa banku pozwala w oparciu o art. 102 Kodeksu postępowania cywilnego uniknąć zapłaty na rzecz banku kosztów procesu, które są wysokie. Argumentować możną w oparciu o dwoistość stanowiska banku, iż pozew o zwrotu kwoty wypłaconej w związku z udzieleniem kredytu jest przedwczesny i został wywołany zawinionym działaniem banku.
Rozliczenie kosztów procesu w sprawach frankowych
Prowadzenie sprawy sądowej zawsze wiąże się z koniecznością poniesienia określonych kosztów. Zgodnie z art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, koszty te obejmują wszystkie wydatki, które są konieczne do skutecznego dochodzenia praw oraz obrony. Koszty te dzielą się na koszty sądowe oraz koszty zastępstwa procesowego. W orzecznictwie wskazuje się, że omawiany przepis wprowadza zasadę, według której strona przegrywająca sprawę jest zobowiązana do zwrotu kosztów stronie przeciwnej – na jej wniosek – o ile były one konieczne do dochodzenia praw i obrony (tzw. zasada odpowiedzialności za wynik procesu).
Decydującym kryterium dla obciążenia kosztami jest wynik sprawy. Zasada ta obejmuje wszelkie koszty poniesione przez stronę wygrywającą, w tym również koszty związane z postępowaniami incydentalnymi, jakie mogą mieć miejsce w trakcie procesu. Zgodnie z art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, odpowiedzialność za koszty spoczywa na stronie, która przegrała sprawę, niezależnie od wyniku postępowania incydentalnego.
Obowiązek zwrotu kosztów należy rozumieć szeroko, obejmując wszystkie wydatki poniesione w toku procesu. Zasada odpowiedzialności za wynik sprawy oznacza, że to strona przegrywająca pokrywa koszty procesu. Kluczowe jest zatem ustalenie, co oznacza „przegranie” sprawy. Może ono wynikać zarówno z przyczyn merytorycznych, jak i formalnych, np. odrzucenie pozwu (zgodnie z art. 199 Kodeksu postępowania cywilnego) również uznawane jest za przegranie sprawy, co wiąże się z obowiązkiem pokrycia kosztów. W przypadku odrzucenia pozwu, co powinno nastąpić na wczesnym etapie postępowania, strona powodowa zobowiązana jest pokryć koszty, jeśli powstaną. Umorzenie postępowania (art. 355 Kodeksu postępowania cywilnego) może prowadzić do różnorodnych rozstrzygnięć dotyczących kosztów, dlatego sąd musi określić, która ze stron przegrała. Ma to szczególne znaczenie w sprawach dotyczących kredytów frankowych. Jeśli bank spełni świadczenie podczas trwania postępowania, co prowadzi do umorzenia, powinien pokryć koszty, ponieważ jego opóźnienie doprowadziło do wszczęcia sprawy.
Zgodnie z art. 203 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego cofnięcie pozwu nie wywołuje skutków prawnych, jakie wiązałyby się z jego wniesieniem. Na wniosek pozwanego, powód powinien zwrócić koszty, o ile sąd wcześniej nie zdecydował inaczej. W przypadku, gdy cofnięcie pozwu wywołane jest spełnieniem świadczenia przez pozwanego czy to poprzez spełnienie świadczenia, czy to poprzez potrącenie, pozwany traktowany jest jako przegrywający sprawę i powinien zwrócić stronie powodowej wydatki poniesione w toku procesu. W przypadku gdy kredytobiorca cofnął pozew wskutek dokonanego następnie potrącenia w związku z późniejszym powództwem banku o zapłatę kwoty odpowiadającej wypłaconemu kapitałowi, traktowany jest jako przegrywający sprawę w zakresie w jakim dokonał cofnięcia pozwu.
Art. 102 Kodeksu postępowania cywilnego wprowadza wyjątek od zasady ponoszenia kosztów przez stronę przegrywającą, pozwalając sądowi, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, na obciążenie tej strony tylko częścią kosztów lub nawet całkowite ich zniesienie. Przepis ten znajduje swoje uzasadnienie w orzeczeniu TSUE z 7 kwietnia 2022 r. (sprawa C-385/20), w którym wskazano, że przepisy unijne nie wykluczają krajowego uregulowania ograniczającego wysokość wynagrodzenia adwokata podlegającego zwrotowi, pod warunkiem że konsument otrzyma zwrot kosztów adekwatnych do tych, które rzeczywiście poniósł, broniąc swoich praw. Art. 102 Kodeksu postępowania cywilnego ma kluczowe znaczenia w sprawach z powództwa banków o zapłatę kwoty odpowiadającej wypłaconemu kapitałowi. Praktycznie zawsze bank w sprawie z powództwa kredytobiorcy o zwrot wpłaconych kwot w związku nieważnością umowy kredytu wskazuje, iż umowa była ważna i żadne roszczenia wynikające z art. 405 i dalej Kodeksu Cywilnego nie przysługują. Jednocześnie banki wszczynają postępowania o zapłatę kwoty odpowiadającej wypłaconemu kapitałowi, jako podstawę faktyczną wskazując iż umowa kredytu była ważna. Umiejętna strategii w sprawie z powództwa banku pozwala w oparciu o art. 102 Kodeksu postępowania cywilnego uniknąć zapłaty na rzecz banku kosztów procesu, które są wysokie. Argumentować możną w oparciu o dwoistość stanowiska banku, iż pozew o zwrotu kwoty wypłaconej w związku z udzieleniem kredytu jest przedwczesny i został wywołany zawinionym działaniem banku.
Archiwa
Kategorie
Archiwa
Recent Posts
Zarzut potrącenia w sprawach frankowych
2024-11-01Banki rezygnują z apelacji
2024-10-29Klauzule abuzywne
2024-10-29Kategorie
Meta