Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) po raz kolejny pro konsumencko wypowiedział się w sporze pomiędzy bankami, a konsumentami – którzy wzięli kredyt hipoteczny powiązany do waluty obcej. TSUE  w wyroku z dnia 7 grudnia 2023 r. w sprawie mBank C-140/22 ocenił, że konsument nie musi składać przed sądem sformalizowanego oświadczenia o skutkach nieważności umowy kredytowej, a także ma prawo do zwrotu pełnej wartości roszczeń, bez pomniejszenia jej o równowartość odsetek. Trybunał orzekł, że artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że w kontekście uznania nieważności w całości umowy kredytu hipotecznego zawartej z konsumentem przez instytucję bankową ze względu na to, iż umowa ta zawiera nieuczciwy warunek, bez którego nie może ona dalej obowiązywać: 

– stoją one na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą wykonywanie praw, które konsument wywodzi z tej dyrektywy, jest uzależnione od złożenia przez tego konsumenta przed sądem oświadczenia, w którym twierdzi on, po pierwsze, że nie wyraża zgody na utrzymanie w mocy tego warunku, po drugie, że jest świadomy z jednej strony faktu, że nieważność wspomnianego warunku pociąga za sobą nieważność wspomnianej umowy, a z drugiej – konsekwencji tego uznania nieważności, i po trzecie, że wyraża zgodę na uznanie tej umowy za nieważną;

– stoją na przeszkodzie temu, aby rekompensata żądana przez danego konsumenta z tytułu zwrotu kwot, które zapłacił on w wykonaniu rozpatrywanej umowy, została pomniejszona o równowartość odsetek, które ta instytucja bankowa otrzymałaby, gdyby umowa ta pozostała w mocy. Zdaniem Trybunały niedozwolonym jest, uzależnianie możliwości dochodzenia roszczenia od złożenia przez tego konsumenta przed sądem sformalizowanego oświadczenia. Pogląd TSUE ma znaczenie w szczególności w zakresie daty, od której należy liczyć początkową datę naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie od roszczeń kredytobiorcy wobec banku. Wątpliwości w zakresie daty naliczania odsetek wynikały z uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego  z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, gdzie wyrażono pogląd, że wymagalność roszczenia wobec banku powstaje z chwilą poinformowania przez sąd kredytobiorcy o skutkach związanych ze stwierdzeniem nieważności umowy.Ponadto TSUE potwierdził pogląd wskazanych w wyroku w sprawie C – 520/21, że raty kredytu zapłacone przez konsumenta w wykonaniu nieważnej umowy kredytu podlegają zwrotowi bez pomniejszenia ich o wartość rzekomych korzyści uzyskanych przez niego przez wykonywaniu umowy, a bankowi nie należą się żadne świadczenia poza zwrotem kapitału kredytu.