Wymagalność wierzytelności z nieważnej umowy kredytu frankowego, była do niedawna przedmiotem sporów w orzecznictwie.

Zgodnie z utrwalonym poglądem, świadczenie staje się wymagalne wówczas, gdy dłużnik ma obowiązek jego spełnienia, a wierzyciel może żądać spełnienia świadczenia przez dłużnika, a więc gdy nadejdzie termin spełnienia świadczenia oznaczony w ustawie lub w drodze czynności prawnej albo wynikający z właściwości zobowiązania.

Wierzytelność Kredytobiorcy o zwrot świadczenia spełnionego w wykonaniu nieważnej umowy kredytu jest wierzytelnością bezterminową, zatem dla jej wymagalności konieczne jest, zgodnie z art. 455 Kodeksu Cywilnego, wezwanie Banku do spełnienia świadczenia.

Powyższe wynika z następujących orzeczeń: (zob. np. orzeczenia Sądu Najwyższego: z 6 marca 1991 r., III CZP 2/91, OSNC 1991, Nr 7, poz. 93, i z 26 listopada 2009 r., III CZP 102/09, OSNC 2010, Nr 5, poz. 75; wyroki SN: z 17 grudnia 1976 r., III CRN 289/76; z 22 marca 2001 r., V CKN 769/00, OSNC 2001, Nr 11, poz. 166; z 24 kwietnia 2003 r., I CKN 316/01, OSNC 2004, nr 7-8, poz. 117; z 28 kwietnia 2004 r., V CK 461/03; z 11 marca 2010 r., IV CSK 401/09; z 8 lipca 2010 r., II CSK 126/10; z 28 sierpnia 2013 r., V CSK 362/12; z 9 sierpnia 2016 r., II CSK 760/15; z 9 lutego 2017 r., IV CSK 171/16, i z 29 września 2017 r., V CSK 642/16).

Chwila wymagalności wierzytelności z nieważnej umowy kredytu frankowego

Wymagalność wierzytelności Kredytobiorcy należy łączyć z nadejściem ostatniego dnia pozwalającego Bankowi spełnić świadczenie zgodnie z treścią zobowiązania. Wezwanie dłużnika przez wierzyciela do wykonania zobowiązania bezterminowego nie jest przejawem możliwości żądania świadczenia, lecz postawieniem tego świadczenia w stan wymagalności.

Na podstawie art. 455 Kodeksu Cywilnego, spełnienie świadczenia przez dłużnika powinno nastąpić niezwłocznie po wezwaniu go przez wierzyciela, a termin „niezwłocznie” należy rozumieć jako realny, w którym dłużnik przy uwzględnieniu okoliczności miejsca i czasu oraz regulacji art. 354 Kodeksu Cywilnego oraz 355 Kodeksu Cywilnego.

Brak dodatkowych czynności warunkujących wymagalność wierzytelności z nieważnej umowy kredytu frankowego

Wymagalność wierzytelności Kredytobiorcy nie jest uzależniona od podjęcia dodatkowych, poza wezwaniem do zapłaty, działań lub złożenia oświadczeń woli lub wiedzy w tym w zakresie świadomości skutków związanych z nieważnością umowy kredytu. Powyższe zostało potwierdzone w następujących orzeczeniach:  

– wyrok TSUE z dnia 7 grudnia 2023 roku w sprawie o sygn. C-140/22 (wniosek złożony przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie (Polska) postanowieniem z dnia 18 stycznia 2022 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 25 lutego 2022 r.),

– wyrok TSUE z dnia 14 grudnia 2023 roku w sprawie o sygn. C-28/22 (wniosek złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) postanowieniem z dnia 19 listopada 2021 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 12 stycznia 2022 r.),

– postanowienie TSUE z dnia 3 maja 2024 r. C-348/23 (wniosek złożony przez Sąd Okręgowy w Warszawie (Polska) postanowieniem z dnia 27 stycznia 2023 r., uchwała Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2024 roku III CZP 25/22).

W przypadku pytań lub zainteresowania współpracą, zapraszamy do kontaktu z kancelarią.